 |
| Rafael Souto no Atlético de Madrid |
Cando era
un cativo de
poucos anos,
xa se apreciaba no
noso protagonista
que podía ter futuro no mundo do
balón
demostrando,
en cada partido
que
xogaba
nas rúas do seu barrio, que
tiña unhas condicións
innatas para
a práctica do fútbol.
O
bo facer do rapaz chegaría aos oídos dos técnicos do Nacional de
Montevideo, que o ficharían para as súas categorías inferiores na
segunda metade da década dos corenta. Rafael debutaría no primeiro
equipo en 1952, ano
no que forma
dianteira con Jorge
Enrico, Julio Pérez, Héctor Rial e
Javier Ambroi e,
saborea
por
primeira vez
as meles
do éxito
ao
proclamarse campión
de Liga
cun Nacional
no
que había outros dous fillos de galegos: José Emilio Santamaría e
Héctor Ríal, que non tardarían en fichar no Real Madrid.
As
boas actuacións de
Souto
no
seu equipo, onde
habitualmente
xogaba
polas dúas bandas do ataque deixando
un
pulmón en
cada partido coas súas chegadas
á portería contraria,
levaríano a vestir
a elástica da selección charrúa na Copa América de 1953 celebrada
en Lima.
Alí, en Perú,
o
arteixán-carballés
xogaría
tres dos seis partidos do campionato
e
Uruguai
acabaría
ocupando o terceiro posto do
torneo
con
7 puntos, a
só un de
Brasil e Paraguai, campión
e subcampión respectivamente.
 |
| La Voz de Galicia, 25 de agosto de 1958 |
Ao
ano seguinte, en 1954, uns
días despois de que Rocky
Marciano revalidara por terceira vez o su título de campión mundial
dos pesos pesados, Souto viaxa a Europa para disputar o Mundial de
Suiza co combinado charrúa,
combinado no que tamén figuraba
outro fillo de arteixáns:
Oscar Míguez,
futbolista campión do mundo
en 1950 do que xa vos teño falado en algunha que outra ocasión.
Nos
partidos da primeira ronda, ante Austria, Checoslovaquia e Escocia,
Rafael Souto
non disputaría nin un só
minuto, o mesmo que lle
acontecería
no encontro
de cuartos de final ante Inglaterra, no que os sudamericanos vencen
aos británicos por 4-2. Sería
no encontro
de semifinais, ante Hungría, onde se produciría o seu debut, que
viñera dado pola lesión de Julio Abbadie, mancado no partido
anterior. Húngaros e
uruguaios xogarían o que para moitos entendidos foi o mellor partido
da historia dos mundiais, un partido que remataría 2-2 e que se
resolvería na prórroga con dous goles de Kocsis para os europeos.
Uruguai, sen a presencia de
Souto nin de Míguez, despediríase do Mundial de 1954 perdendo 1-3 a
final de consolación contra Austria.
 |
| Imaxe do Mundial de Suiza de 1954 na que o porteiro de Hungría, Gyula Grosics, golpea o balón baixo a presión de Rafael Souto |
Unhas semanas despois de finalizar o Mundial de Suiza, Rafael asinaría
un contrato por dúas tempadas co Atlético de Madrid, mais no cadro
colchoneiro tería unha actuación bastante
gris, xogándo tan só catro
partidos na campaña 1954/55, na que anota un gol na
victoria por 4-1 que
os madrileños consiguen
ante o Alavés na
5ª xornada, e só un
partido na 55/56, tempada na
que acabaría xogando cedido
no Elche.
En
1957, volve ao Nacional de Montevideo e acada o título de Liga co
equipo dos seus amores, no
que permanece ata que recibe a chamada do R.C. Deportivo da Coruña,
naquela hora en Segunda
División, para
xogar dúas campañas. Na
primeira delas, a 58/59, formando
parte da dianteira que
integra con Polo, Vigo, Moll
e Manchón, Souto anota
catro goles nos dezaoito
partidos
que xoga coma
titular, unha actuación
que, aínda demostrando boa técnica e dominio do balón, sería
discreta polo que só
permanecería no cadro
deportivista unha das dúas
tempadas que tiña
asinadas.
Rafael,
tralo seu efímero paso
pola terra na que naceran seus pais, voltaría a Uruguai, onde
xogaría algúns anos máis
ata a súa retirada definitiva dos terreos de xogo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario